بردار دل از شیشه ی رازی که شکسته است      از آینه ی چشم نوازی که شکسته است

جز آه نمی آید از این قلب پر از درد               این قدر مزن چنگ به سازی که شکسته است

چون برکه ی یخ بسته پر از حسرتم ای ماه!       دل بی تو چه شب های درازی که شکسته است

این توبه که در لحظه پشیمانم از آن را              دیگر به شکستن چه نیازی که شکسته است

تردید سزاوار دل عاشق من نیست                 ای دوست مکن شک به نمازی که شکسته است