به نام خدایی که نماز را رابط بین خود و بندگانش قرار داد.خداوندی که با این نعمت و لطف بزرگش ما را از هم صحبتی با خود بی بهره نکرد.

صدای اذان می آید،صدایی آشنا،صدایی دل نواز،صدایی که مانند لالایی مادرانه گوشم را نوازش می دهد و آرامشی را در دلم به وجود می آورد.با شنیدن بانگ اذان خود به خود این کلمات در دهانم جاری می شود(الابذکر الله تطمئن القلوب)،دل من هم با یادآوری خداوند عزّوجّل آرام می شود و حسّ و حالی عرفانی به من دست می دهد.چه زیباست!ندای الله اکبر،چه زیباست ندایی که عظمت حق را بر دلم می نشاید،چه زیباست!ندایی که به ما آمادگی صحبت کردن با آن یکتای بی همتا را می دهد؛زیباست صحبت کردن با کسی که تو را آفریده است و به تو زندگی کردن را داده است.این زیبایی را هیچ کس جز بندگان واقعی آن کریم آمرزنده نمی فهمند.

خود را آماده ی نماز می کنم؛وقتی به نماز می ایستم،فرشتگانی را بالای سر خود احساس می کنم که دارند لحظه لحظه ی اعمالم را ثبت می کنند.نوری را در جلوی چشمانم می بینم،نوری که بعد از اتمام نمازم چهره ام را درخشان می کند.

نماز کلمه ای است که نمی توانم آن را توصیف کنم؛به نظرشما نماز چیست؟نمی دانم ولی می دانم که نماز یک هدیه است.هدیه ای از جانب او.اوکه آن قدر مهربان است وبه ما اجازه ی درد و دل کردن با خویش را داده است.

ای کاش ما این فرصت را غنیمت بدانیم و او را بسیار ستایش کنیم.دلم می خواهدوقتی آن صدای آشنا به گوشم می رسد،بال دربیاورم و به سوی پروردگارم پرواز کنم و نماز بخوانم.دلم می خواهد همه ی مؤمنان نماز را فقط به عنوان یک تکلیف و واجب دینی ندانند بلکه آن را با عمق وجودشان درک کنند.دلم می خواهد همه ی ما مانند امامان و مرشدانمان برای خواندن نماز لحظه شماری کنیم و آن را بدون هیچ کم و کاستی و با جان و دلمان بخوانیم تا خداوند نمازمان را از ما قبول کند.از خداوند می خواهم که به ما قدرت این کار را بدهد

در یک جمله) نماز یعنی رسیدن به آرامش الهی).