یکی دیگر از شب های آرام و آرامش بخش در کوهستان در حال وقوع است.

کوهستان،دلی صبور دارد،قلبی مهربان دارد،صورتی وسیع دارد،گوشی شنوا دارد،چشمی بینا دارد.

هیچ مهری بهتر از مهرو وفای کوه نیست،هیچ دوستی رازدارتر و غم گسارتر از کوهستان نیست،هیچ نوایی روح انگیزتر و دلنشین تر از صدای کوهستان نیست،هیچ آغوشی گرم تر از آغوش کوهستان نیست.

وقتی که خسته ای و از دار دنیا و آدم های خودخواه و مغرورش بی زار شده ای،وقتی که سرپناهی نداری،وقتی که غم و اندوه وجودت را فراگرفته و درد روحت را آزار می دهد و چشمانت از اشک های ندامت نمناک شده است،وقتی که نیازمند توجه و دوست داشته شدن هستی،وقتی که تنها و بی کس شده ای و در درون احساس پوچی می کنی و نور امیدی در گذرگاه عمرت نمی بینی،وقتی که دلت فریاد می خواهد؛فریادی بلند از اعماق وجودت تا بلکه کمی آرام گیری.وقتی نا امید شده ای از نرسیدن،از از دست دادن،از شکست خوردن،از تلاش کردن و دوباره زمین خوردن.

می توانی خودت را در کوهستان رها کنی.آن موقع است که خودت می فهمی،چه می گویم؟

قدم بزن در دل کوهستان،آرامشش را دریاب،لذتی که در آبتنی کردن در چشمه های کوهستان هست را در هیچ چیز دیگری نمی توان یافت.اگر می خواهی نوای عشق را برای همیشه بشنوی،نوایی خوش تر از صدای طبیعت نیست.استشمام کن بوی گل ها را در دامن کوهستان!

نفس بکش در آسمان آبی کوهستان!به سمت قله پیش برو!نزدیک شو!نزدیک و نزدیک تر!حس می کنی؟دیگر حس پوچی نمی کنی؟فکر نمی کنم چنین باشد.

حال می توانی ببینی که به هدف واقعیت نزدیک شده ای.حال می توانی آینده را روشن ببینی.حال می توانی قلبت را از آلودگی ها پاک کنی چون حالا دیگر می توانی قدرت پروردگارت را ببینی..صدا بزن او را!از او کمک بخواه،از او طلب بخشش کن!بی شک جوابت را می دهد چراکه کوهستان از تو حمایت می کند.او هیچ وقت تو را تنها نمی گذارد و صدایت را به پروردگارت می رساند.