وقتی به او می نگرم،قلبم به ناگاه شروع به تند تپیدن می کند،نا خوداگاه با دیدن چهره ی خسته اما همیشه خندانش،لبخند بر روی لبم جا خوش می کند.

در چشمانش،نور عشق و محبت می بینم.در چشمانش خلوص نیت می بینم.در چشمانش مهربانی و عطوفت می بینم.او با چشمانش با تو حرف می زند.

با شنیدن صدایش اشک در چشمانم حلقه می زند و تمام خاطراتی که از او دارم،برایم یادآوری می شود.صدایش آرام بخش روح و جان من است.

وقتی که به او فکر می کنم،وقتی که به شخصیت پاک و روح لطیف و حمایتگر او فکر می کنم،در می بابم که او بهترین فردی است که در زندگی ام می شناسم.او سخت ترین شرایط را در زندگی اش تجربه کرده است که هرکس دیگری جای او بود نمی توانست ادامه بدهد ولی او این گونه نیست.او با مشکلاتش با سختی ها و موانع متعددش،با احساسات درهم و گره خورده اش مبارزه کرد و توانست بایستد و زندگی کند و برای همه،به خصوص من الگوی جذابی باشد.او هیچ وقت شکست و سقوط را تاب نمی آورد.او هیچ وقت از حمایت کردن دوستانش دست نمی کشد.او کسی است که همیشه در قلبم می ماند.